Malowane w zawężonej i stonowanej gamie Hipostazy przedstawiają wąsko wykadrowane fragmenty wnętrz, sufitów i ścian. W przeciwieństwie do Hipotez posiadają konkretny pierwowzór: fotograficznie zdokumentowany, realnie istniejący fragment świata. Pod względem wizualnym fragmenty te są właściwie „naturalnie” abstrakcyjne, co pozwala obrazy traktować jako materialny, „namacalny” objaw abstrakcji. Efekt idealizacji, zatarcia granic pomiędzy fizycznym i mentalnym, dokonuje się dodatkowo za pomocą skali i kompozycji, oraz utrzymania wizualnego charakteru przedstawienia na pograniczu widzialności. Mimo że motyw za każdym razem jest realny, dzięki zastosowanej redukcji efekt pozostaje względnie abstrakcyjny, trudny do zdefiniowania, płynny interpretacyjnie, a więc również hipotetyczny. Niemożność jednoznacznego sklasyfikowania wprowadza obrazy w stan zawieszenia pomiędzy rzeczywistością i konstruktem umysłowym, sytuuje w obszarze swoistego fenomenologicznego epochē, czyniąc namacalną rzeczywistość subiektywnym i niepewnym domysłem.
Minimalizm i niedomówienie użyte są jako metody abstrahowania doznań sensualnych, a sztuka jako medium pośredniczące w postrzeganiu rzeczywistości w kategoriach abstrakcyjnych.